Mijn leven als bibliotheekhulp

Annie heeft alleen energie voor bestsellers

‘Met Annie’, zegt het anonieme telefoonnummer.

Voordat ik me herinner wie ze is, overspoelt ze me met details over de nieuwe keuken die ze van de woningbouw krijgt. Ze heeft zich al aangemeld bij het buurtcentrum om daar drie keer te eten en dan haalt ze nog een keer een pizza. Want ze kan die week natuurlijk niet koken. Het zal wel herrie worden. Ze slaapt er niet van. Stel dat de maten van de kastjes niet kloppen, dan zit ze nog langer zonder keuken.

Ik staar ondertussen naar een tekst die ik moet redigeren, over rotatiesensoren en beenhulpen, superhandig als je een berg op moet fietsen.

‘Dus je snapt wel. Mijn hoofd is een chaos.’

‘Ja.’

Ik heb Annie nu drie keer boeken gebracht van de bibliotheek. Ik ben namelijk vrijwilliger.

Het is ongelooflijk hoe je voorstelling van tevoren kan verschillen van de rauwe werkelijkheid. Ik dacht dat ik interessante gesprekken over boeken zou hebben, maar zij heeft het over infecties en vermoeidheid en de boeken die ik voor haar haal zijn van Lucy Riley. Die heeft een serie hele dikke pillen over zeven zussen op haar geweten, en van elk deel heeft de bibliotheek minstens twintig exemplaren op voorraad. De hype is een beetje over en nu zitten ze ermee.

Annie is altijd bang dat de uitleentermijn verlopen is. Ze had laatst bericht gekregen dat ze een boek terug moest brengen. ‘Boetes zijn afgeschaft’, verzeker ik haar dan. Wat ik niet zeg: als jij dat boek niet terugbrengt, hoeft de bibliotheek het tenminste niet in de kliko te gooien na een tobberige lange vergadering met veel standpunten.

Ik speel het spel mee. Ik doe net alsof zij iets van waarde leent.

Twee dagen later verberg ik Lucy Riley achter mijn jaspand terwijl ik door de grote hal van de bibliotheek naar het inleverpunt sluip .

Annie heeft geen specifieke wensen. Ja, ze heeft gehoord over een boek wat mooi moet zijn, maar dat gaat over een kind in een weeshuis, dus daar word je ook niet vrolijk van. En ze gaat op vakantie, dus ze moet er wel bij kunnen ontspannen.

Het nieuwe boek voor Annie pak ik gewoon van de bestsellertafel van de bibliotheek. Binnen een kwartier sta ik weer buiten.

Annie heeft het niet makkelijk. Ze is chronisch ziek en digibeet en heeft geen cent te makken. Het is geen enkele moeite voor mij om eens in de paar maanden even boeken te halen en te brengen. Ik kan haar niks kwalijk nemen, maar ik doe het toch. Waar leeft Annie eigenlijk voor? Wat maakt haar blij?

John Krasinki, volgens People Magazine de sexiest man van de wereld

Stel je voor dat je alles uitkiest op basis van wat de meerderheid doet. Je stemt op de grootste partij. Je kijkt de best bekeken televisieprogramma’s. Je gaat op voetbal omdat dat de meest beoefende sport is. Je wordt verliefd op de populairste acteur van de wereld. In een kledingwinkel vraag je meest verkochte spijkerbroek. Je eet de meest gekozen pizza.

Want als iedereen die pizza wil zal het wel goed zijn. Je kan je er geen buil aan vallen. (Of doen heel veel mensen dat, altijd ‘kiezen’ wat de meerderheid kiest?)

Misschien is het een kwestie van energiemanagement, denk ik toegeeflijk. Als je chronisch ziek bent, heb je niet de energie om uitgebreid alle opties door te nemen.

Mijn bezoek aan haar is kort. Ze zit aan de telefoon. Als ze het gesprek af heeft gerond, laat ze me enveloppen van haar correspondentie met de woningbouwvereniging zien. Ik druip van de regen, ben doorweekt in luttele vijf minuten. Ik had ook met een half afgehakt hoofd voor haar kunnen staan of naakt op een paar sokken na.

Het woord ‘bestseller’ stelt haar even gerust en dan glijdt ze weer weg in haar eeuwige strijd met de instanties.

Buiten twijfel ik heel lang of ik links of rechts af zal slaan. Wat zou de meerderheid doen?

Boeken FM over bestseller De camino

Honderd jaar geleden kreeg ik van Anya Niewierra een mueslireep (of zoiets) toen ik naast haar zat op een bijeenkomst voor thrillerschrijvers. Ik ben gek op schrijvers van thrillers, maar ook op schrijvers van kinderboeken. Ik lees hun boeken alleen niet. Ik moet altijd aan die mueslireep denken als ik Niewierra’s naam hoor. Ondertussen is ze heel groot geworden in het land der letteren. Goed dat de luitjes van Boeken FM haar boek lezen om te kijken waarom het zo’n doorslaand succes is geworden. Spoiler: Charlotte Remarque, Joost de Vries en Marja Pruis wijten dat niet aan de krachtige romanpersonages en de verfijnde schrijfstijl. Maar ze hebben het boek wel helemaal uitgelezen, een prestatie op zich, hoewel Joost de Vries zich een kriek heeft gelachen, en ze zeggen niet zomaar dat het boek bagger is, maar onderbouwen dat secuur om zich vervolgens af te vragen wat er met hen mis is dat zij zich dan weer niet zoals al die honderdduizenden tevreden lezers onder kunnen dompelen in het boek. Een eerlijke vraag die ik mezelf ook wel eens stel. Waarom ben ik zo’n zeikerd? Zou het niet makkelijk en voordelig zijn als we allemaal gewoon hetzelfde wilden? Wat een enorme schaalvoordelen zouden we dan met zijn allen hebben!

Boeken FM en ik zouden er wel stukken saaier van worden.