Kijk jij wel de goede series?

Over moetjes als Adolescence

Meestal krijg ik een black-out als er verband wordt gelegd tussen boeken, schilderijen of films.‘Dit refereert aan’ of ‘Is een citaat van’, ‘dat is eerder en beter gedaan in…’

Ik lees/luister/zie veel, maar ik ken dat andere boek of die andere film meestal niet, alsof ik net het verkeerde lees en kijk. Maar nu (paar maanden terug al eigenlijk) is er iets geweldigs gebeurd. Mijn favoriete regisseur Pedro Almodóvar heeft een film gemaakt, The room next door, die is gebaseerd op een boek van mijn favoriete schrijver Sigrid Ninez, wat scheelt eraan?

Weinig déja vu’s

Ik heb hem afgelopen week gekeken en ben van de weeromstuit het boek aan het herlezen. Ook iets nieuws, eigenlijk herlees ik zelden boeken want dan raak ik helemaal achter. (Schrikbarend weinig deja vu’s bij herlezing. Doet me denken aan mijn moeder van 87 die zegt dat ze als ze een boek uit heeft net zo goed opnieuw kan beginnen.)

Hoofdrol voor vakantiehuis

Bij herlezing van het boek stuit ik nu steeds op passages die ik herken uit de film. In de film zijn scènes van een paar zinnen uitvergroot. Het boek van Sigrid Nunez is niet speciaal beeldend geschreven, er worden geen hele interieurs uit en te na besproken.

In de film heeft het vakantiehuis waar ze haar laatste dagen door wil brengen bijna een hoofdrol. Nunez haalt veel andere boeken en films aan in haar boek, die ik niet allemaal heb gezien of gelezen (geen een eigenlijk), wat ik regelmatig irritant vind. Daar staan de prachtige beschrijvingen van mensen tegenover. Bijvoorbeeld van de vrouw in de sportschool die ze al jaren daar, en alleen daar, tegenkomt en die veel sneller veroudert dan andere mensen. Ik hou erg van Nunez omdat ze terloops dingen vertelt die soms tussen haakjes staan. (Bijvoorbeeld een deurbel waarover ze en passant vertelt dat het een miskoop was.) Die terzijdes heb je niet in de film. Om het boek heb ik meer geglimlacht. Maar mijn hart ging huppelen van beelden van de twee vriendinnen die lagen te gillen van de lach op de bank. In de film waren de vriendinnen hechter dan in het boek, lijfelijker.

Prachtige filmmuziek van Alberto Iglesias, de huiscomponist voor Pedro Almadovars films.

Gelukkig hoef ik niet te kiezen.

Zo’n ervaring wil ik nog weleens. Kan de fantastische regisseur Mijke de Jong van onder andere Bluebird en Tussenstand bijvoorbeeld geen film maken op basis van Nicolien Mizee’s faxen?

Minder: Adolescence

Ik heb net als de hele wereld Adolescence gezien. Als je de serie nog niet gezien hebt: ik ben er geen ander mens van geworden. Knap, jawel, heel knap, met die ‘one take’. Ik vond het een kale serie qua vormgeving en de personages bleven sjablonen. Als ik wil weten hoe pervers social media en zieke ideeën over vrouwen zijn, kan ik daar ook/beter/liever een reportage over kijken. Toch?

Ik heb vier uur van mijn leven aan Adolescence besteed en hield alleen vol omdat anderen lyrisch zijn om deze serie. Toch weer ingestonken. Dat het niet waar kan zijn dat de rest van de wereld gek is. We willen gewoon te graag hetzelfde zien en vinden.

(En het bejubelde en gelauwerde Oroppa ga ik ook niet lezen, begon erin, liep vast, luisterde toen Boeken FM over Oroppa, waarin ik geen aanprijzing hoorde, en ga lekker Chimamanda Ngozi Adichie lezen, Dream count)

Stress

Verder solliciteert mijn tweede boek, over vriendschap, naar een uitgever. Ik weet niet of je zoiets breed moet delen, wie interesseert dat nou, maar voor mij is het bloedspannend. Ik nam me voor verbeten aan Boek 3 te schrijven om het wachten geen wachten te laten zijn, maar zo werkt het niet helemaal. Mijn geest schiet alle kanten op. Mijn schouders vallen er zowat af van de stress. Ter relativering kon mijn oudste hond ineens niet goed meer lopen. De zoektocht naar een uitgever werd overstemd door de zoektocht naar een dierenarts. Bij de oude dierenarts werkt een nieuwe assistent die nogal relaxt is. Ik: ‘Mijn hond kan bijna niet meer lopen.’

Zij: ‘U kunt hem een extra pijnstiller geven.’

(Andere dierenarts: röntgenfoto’s, effectieve spuit in de voorpoot en accute hartmedicatie.) (Je kunt ook te veel tussen haakjes zetten.)

Probeer dan nog maar eens boodschappen te doen.

Waar(om) verstoppen jullie de krenten?

Voor boodschappen doen moet je in topconditie zijn, zowel fysiek als mentaal, en dat was ik niet, maar ik moest wel boodschappen hebben en een boek halen in de bibliotheek, wat een baksteen bleek te zijn. Voor boodschappenhulp kom ik nog niet in aanmerking denk ik. Ik werkte mijzelf de deur uit, achter mij de verontwaardigde blaf van mijn oude hond.

Boekentip

Ik lees als een beest de laatste weken. Van de stress, omdat boek 2 even klaar is en omdat de zon in de tuin scheen. Als de wereld kwaadaardig is, zijn boeken mijn vriend en mijn thuis. Altijd dus.

Elizabeth Steinz, de kleine Steinz

Slim, leuk, grappig boek (Slim en grappig gaan voor mij altijd samen) over een vastgelopen schrijfster die met haar Spaanse man Alfredo en hun kind naar zijn geboortedorp verhuist waar de tijd stil staat. Alfredo is in zijn element, valt samen met de wereld om hem heen, maar hoofdpersoon Elizabeth raakt vervreemd van de wereld, leest geen kranten meer, wordt onverschillig en slaat maar aan het koken. Ze denkt dat de oplossing voor haar fustraties is dat ze geen ambities meer koestert.

'Om hem zo met die tomaten bezig te zien zou mij normaal tot waanzin drijven, nu dacht ik: ooit zal toch ook hem die tomaat wel gaan vervelen?

Ik voelde niets meer, niet eens ergernis.'

En dan is er nog Conrad, een vriend uit Nederland die podcasts wil maken.

'Conrad belde, of we nog een podcast gingen maken over hoe ik worstelde met het schrijverschap.

Ik ben gestopt met schrijven, zei ik.

Ha, heel goed, zo ken ik je weer.'

Ook eentje die ik (in mijn ebook) gemarkeerd heb, vond ik erg grappig:

'Het was weliswaar weer eens een oude, racistische en misogyne man die het had opgeschreven, de schrijver die zo leek op het miskleunde broertje van Bertus om precies te zijn, maar hé, hij was niet de eerste oude, racistische, misogyne man die indruk op me maakte. Soms konden juist zij opeens gek gevoelig uit de hoek komen, op hun eigen horkerige ontroerende manier.'

Eerste deel vond ik wat vlak met die oude liefdes, maar toen de hoofdpersoon meer wegzakte in het moeras verdronk ik lekker mee.

Ik sluit af met de opbeurende woorden van mijn literair agent en ambassadeur van het slimme, grappige boek, Jelte Nieuwenhuis: ‘Moedig voorwaarts en zo :-)’