Ben jij een invuloefening?

Mijn moeder heeft geen favoriete winkelstraat

Ooit gehoord van het fenomeen ‘invulboekjes’? Elma van Vliet maakt ze en ik heb mijn moeder er één cadeau gegeven: ‘Mam, vertel eens.’ Het idee achter een invulboekje is verrassend simpel: Je verzint vragen die mensen elkaar kunnen stellen en zet die vragen op lege bladzijden. Klaar. De boekjes verkopen als een gek. Daarom zijn ze er voor vriendinnen, collega’s, baby’s  enzovoort. Fascinerend. Maar goed, het werkt. Het helpt bij het voeren van een gesprek. Mijn moeder van 86 blijft wel eens hangen bij een verhaal. ‘Weet je dat ik pas bij tante Gerda ben geweest?’ Eh, ja.
Met het boekje in de hand is het alsof we samen aan een project werken. We hebben vaders, moeders en schooltijd gehad, maar nu wordt het moeilijker.

‘Hoe was de mode in je jeugd? Wat was je favoriete band? Wat zou je met een miljoen doen?’ Mijn moeder is niet bijster geïnteresseerd in kleren en ze heeft zich al erg lang geen ander leven meer voorgesteld. Wat voor moeder heeft de maker van de invulboekjes eigenlijk in haar hoofd? Ik kan vele soorten moeders bedenken aan wie je beter andere vragen kunt stellen dan ‘Wat was je favoriete winkelstraat?’ Mijn moeder liep inderdaad door de Grote Houtstraat in Haarlem naar school. ‘Maar ik kan me niet herinneren dat ik dan iets kocht.’
Tip voor Elma van Vliet: invulboekjes voor moeders die geëmigreerd of gevlucht zijn, een chronische ziekte hebben, enzovoort. Ik ga lekker een nieuw invulboekje maken voor christelijke weduwen van boven de 80 met een leven in de zuil EO-Nederlands Dagblad-Christelijke koren- christelijke autogarages etc. (Bijna net zo verzuild als rijke, hoog opgeleide Nederlanders die op feestjes vertellen over hun vele vakanties en weekendjes weg en hoe ze hun huis verduurzamen.)

De stronteigenwijze Kinke Kooi 

In januari ben ik naar het Fries museum in Leeuwarden geweest  om de expositie van de stronteigenwijze kunstenaar Kinke Kooi te bezoeken. Ik kwam speciaal voor haar en verwachtte min of meer dat de hele stad in het teken stond van Koois gedetailleerde tekenkunst. Maar er werd alleen reclame gemaakt voor het kunstkoppel Kristoffel & Kate Bisschop. Het lekkere gebakje in huisrestaurant Thús heet ook niet Kooitje maar Bisschopje. Hier mijn verslag.

Ze is nog tot 31 maart in Leeuwarden te zien. Echt een feest om met je neus op die werken te zoeken naar gekrabbelde woorden en andere parels. Ook mooi: Seeds of memory, tot 17 maart in het Fries museum. 

Nu op mijn verlanglijstje: Craft! Now in Coda Apeldoorn

Theaterteksten lezen 

Zingend kwam ik pas thuis. Ik had in de Utrechtse bibliotheek op de Neude een theatertekst van Judith Herzberg gelezen, Hoe echt is echt echt. Het enige wat ik had hoeven doen was me aanmelden en er op de aangegeven tijd zijn. In de grote hal van de bibliotheek schoof ik aan in niche 4 bij een groep van zes mensen. Een vrouw van min of meer mijn leeftijd en vier mensen van tussen de twintig en dertig-plus-nogwat. Voor kannen thee en koffie was gezorgd en docent Tessa Kraijer had de tekst uitgezocht. In plaats van uitzicht op systeemplafond in een door neonlampen verlicht lokaal met dichte deur, hadden we uitzicht op het hoge plafond met gekleurd glas van de bibliotheek en een groepje jongeren dat samen een spelletje deed. We moesten lachen om de bizarre tekst, Tessa moedigde ons aan na te denken over wat er gebeurde, wie die mensen waren en waarom ze zeiden wat ze zeiden. En deze maand is dat weer en kan ik komen of niet. (Zeker wel!) Grappig is dat ik net die week op zoek was naar ‘iets’ met theaterteksten lezen. Want ik ben dol op andere vormen van literatuur, zoals graphic novels en spoken word en ik had al bedacht dat ik zelf misschien zo’n theaterleesclub wilde oprichten. Echtgenoot W. leest al sinds zijn studententijd theaterteksten in groepen en de keren dat ik daarbij was, luisterde ik misschien wel beter naar de tekst dan tijdens een opvoering met professionele acteurs. Iets met schetsen die meer raken dan schilderijen en repetities die spannender zijn dan opvoeringen. Mazzel voor Utrechters als ik, dat wij zoiets hebben, maar in andere steden heb je misschien ook zulke initiatieven. 

Mocht je interesse hebben: van harte welkom! Bijvoorbeeld op 12 maart. Leuk je te ontmoeten. 

Boekentip: Dit verhaal moet goed verteld worden van Jennifer Nansubuga Makumbi

Dit is al weer het derde boek van Jennifer Nansubuga Makumbi waar ik voor val. In Dit verhaal moet goed verteld worden staan fantastische korte verhalen over Oegandese immigranten die nergens vanzelfsprekend thuis zijn. Aan de ene kant een genot omdat het reis is naar een wereld die ik niet ken, met alle verrukkelijke details over Oegandese huizen en gewoonten. Aan de andere kant gewoon steengoede verhalen over individuen en hun relaties. Wim Bossema van de Volkskrant is ook enthousiast: ‘In de bundel Dit verhaal moet goed verteld worden (uit 2019, nu vertaald) sleurt ze de lezer zonder omhaal de belevingswereld van haar personages binnen en na een half uur heb je het gevoel bij te moeten komen van een hele roman.’  

Wiebeloogjes

Tot slot ben ik een experiment met wiebelogen gestart. Gewoon zin in. Ik herinner me nog steeds de kaart die ik voor mijn achtste verjaardag kreeg met daarop een meisje met wiebelogen dat op een hek leunde. Wiebeloogjes, joy for ever.

Kaarten met wiebeloogjes